رضا فکری

گفت‌وگو با زهرا عبدی به بهانه‌ی انتشار رمان «ناتمامی»، نشر چشمه رضا فکری: «ناتمامی» بر مبنای تکرار پیش می‌رود و بر اساس این طرح که «قصه را هم اگر مجازاتِ تلخی‌ست، به تکرارِ آن است». تکراری که عبدی تلاش بسیار می‌کند که از اثرگذاری‌اش نزد مخاطب کاسته نشود. همچنین تهران به عنوان یک رویدادگاه مخوف داستانی، جایگاه بسیار ویژه‌ای در این رمان دارد. تهرانِ خواب‌آلوده زنی باردار است که از «جنین اژدهایش» خبر ندارد. شهری که در آن گم شدن آدم‌ها و مرگ و میر و تصادف‌شان عادی شده و دانشگاهی که همه‌ی وقایعش زیر کنترل دوربین‌های مداربسته است. درواقع در چنین اوضاعی است که سفرِ شخصیتیِ یکی از کاراکترهای داستان آغاز می‌شود و نویسنده تم «غیاب» را در کتاب به حاشیه می‌راند و حرکت این شخصیت را از «فرصت‌طلبی و بدخواهی به سویِ برای دیگری هم فرصت خواستن و بد نخواستن» سوق می‌دهد. همه‌ی این رویدادها را یک راوی مقتدر و با وقوف کامل شرح می‌دهد و برای هر المان حاضر در داستان و هر نامی که طرح می‌شود، یک ربط مشخص تاریخی، اسطوره‌ای یا هستی‌شناسانه می‌سازد و صحنه‌ی روایت را بر آن استوار می‌کند. «ناتمامی» روایت قصه‌هایی است که اگرچه تکرار می‌شوند اما اغلب ناتمام می‌مانند تا دوباره جایی دیگر از تاریخ سر بر آورند. گفت‌وگو با زهرا عبدی را درباره‌ی رمان «ناتمامی» و مضامین پُرشمار آن می‌خوانید: *** رضا فکری: از همان ابتدای رضا فکری...

رضا فکری...